مقدمه: یک‌کودک کم‌توان ذهنی، به عنوان یک فشار خردکننده روی والدین‌می‌باشد. در نتیجه آموزش مادران این کودکان از اهمیت بسزایی برخوردار است. یکی از فعالیت‌های مفید در این زمینه آموزش خوددلگرم‌سازی می‌باشد. بدین منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی خوددلگرم‌سازی بر میزان تاب‌آوری و خوش‌بینی مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی انجام گرفت. روش بررسی: به شیوه‌ نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. گروه نمونه شامل 24 نفر از مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی یزد در سال 94-1393بودند، که به صورت داوطلبانه (غیرتصادفی) انتخاب گردیدند و در نهایت به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 12نفر) جایگزین شدند. میزان تاب‌آوری و خوش‌بینی شرکت‌کنندگان در این پژوهش به ترتیب توسط پرسشنامه‌ تاب‌آوری کانر- دیویدسون (CD-RISC) و جهت‌گیری زندگی(LOT)  در پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد و گروه آزمایش در 10 جلسه‌ 1:30 ساعته آموزش خوددلگرم سازی طی 10 هفته متمادی در روزهای یکشنبه در آموزشگاه تلاش یزد شرکت نمودند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوورایانس چند متغیری (MANCOVA)، تحلیل کوورایانس یک متغیری (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه22 استفاده شد.

یافته‌ها: تحلیل کوواریانس بر روی داده‌ها نشان داد که جلسات آموزشی تاثیر معنی‌داری بر تاب‌آوری و خوش‌بینی گروه آزمایش داشته است(05/0P<).

نتیجه‌گیری: آموزش خوددلگرم‌سازی می‌تواند به احتمال زیاد افزایش تاب‌آوری و خوش‌بینی را در پی داشته باشد.