مقدمه: بهداشت فردی یکی از مهمترین ابزارهای پیشگیری در حوزه سلامت همگانی است و نیروهای نظامی ممکن است در معرض تهدیدهای ناشی از عدم رعایت اصول بهداشت فردی باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی وضعیت بهداشت فردی در میان نیروهای نظامی و شناخت عوامل تعیین کننده آن و موانع احتمالی مربوطه می باشد. روش بررسی: این یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در بین 502 نفر از نیروهای نظامی از 10 مرکز نظامی واقع در سراسر ایران صورت گرفته است. این مراکز بصورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خودگزارشی می باشد که از 5 قسمت شامل اطلاعات دموگرافیک، آگاهی ، نگرش و عملکرد در زمینه بهداشت فردی و یک بخش در مورد موانع احتمالی تشکیل شده است. روابط بین متغیرهای دموگرافیک، آگاهی و نگرش به عنوان متغیرهای مستقل با رفتار بهداشت فردی به عنوان متغیر وابسته مورد بررسی قرار گرفتند و موانع و مشکلات مطرح شده رتبه بندی شدند. داده ها با استفاده از آزمونهای تی مستقل و همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی مورد ارزیابی قرار گرفتند. از نرم افزار SPSS نسخه 20 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 83/6± 04/33 سال و بیش از 84 درصد متاهل بودند. مهم ترین منبع کسب اطلاعات در میان شرکت کنندگان، رادیو و تلویزیون گزارش گردید (3/72). سطح آگاهی (5/71%)، نگرش (7/63%) و عملکرد (8/61%) اکثر شرکت کنندگان در سطح مطلوب برآورد گردید. متغیرهای شغل، آگاهی و نگرش دارای رابطه معنی دار یا متغیر رفتار بهداشت فردی شناخته شدند (05/0 p<). عوامل تعیین کننده بهداشت فردی عبارت بودند از : درجه مصوب، مدت خدمت، شغل، آگاهی و نگرش. نتیجه گیری: با توجه به سطح آگاهی ، نگرش و عملکرد افراد در حوزه بهداشت فردی ، توصیه می شود برنامه ریزی و مداخلات آموزش مناسب در راستای بهبود این متغیرها در میان نیروهای نظامی صورت گیرد. انجام مطالعات بیشتر در بین نیروهای مختلف نظامی و دیگر اقشار جامعه به منظور شناخت هرچه بیشتر عوامل موثر در تعیین رفتار بهداشت فردی پیشنهاد می گردد.

واژه‌های کلیدی: بهداشت فردی، نظامی، آگاهی، نگرش، رفتار

متن کامل [PDF 220 kb]   (2999 دریافت)