هرمز سنائی‌نسب، حجت رشیدی جهان، رضا توکلی، علی اکبر کریمی زارچی، محمد حسن گل ریحان،
دوره ۱۲، شماره ۲ - ( تابستان ۱۳۹۲ )
مقدمه :فعالیت جسمانی منظم و کافی درسنین نوجوانی به عنوان یک عامل بسیار مهم و تعیین کننده سلامت دربزرگسالی شناخته شده است. هدف مطالعه، تعیین سطح فعالیت جسمانی و عوامل موثر برآن دردانش آموزان پسر دوره راهنمائی دریک شهرک مسکونی در تهران بود.
روش بررسی : این مطالعه توصیفی مقطعی برروی کلیه دانش آموزان (۱۷۹نفردانش‌آموز پسر) انجام گردید. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و درحضور پرسشگرجمع‌آوری گردید.برای روایی پرسشنامه از روش اعتبار محتوا و پایایی آن از روش آلفای کرونباخ ( ۷۶%) استفاده شد.اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده ازآمار توصیفی و آزمونهای کای اسکوئر وآنالیز واریانس و بانرم افزار ۱۵ SPSS تجزیه و تحلیل گردید.درنهایت بر اساس نتایج طرح،راهکارهای مناسب برای ارتقاء سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان ارائه شد.
یافته‌ها : سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان به ترتیب ۳/۳۶ درصد کم، ۱/۳۴ درصد متوسط و ۶/۲۹ درصد شدید بودند. جامعه مورد مطالعه میزان دسترسی به امکانات ورزشی در منزل را به ترتیب۲/۵۴ درصد کم، ۴/۲۷ درصد متوسط و ۴/۱۸ درصد زیاد و در مدرسه به ترتیب ۳/۵۵ درصد کم،۴۳درصد متوسط و۷/۱درصد زیاد ارزیابی نموده اند,۳/۷۴درصد دانشآموزان از حمایت کم و۷/۲۵ درصد از حمایت خوب خانواده برخورداربودند. سطح فعالیت جسمانی دانشآموزان با متغیرهای BMI ،پایه کلاس و سن ارتباط معنی دار و با متغیرهای سطح تحصیلات و شغل والدین ارتباط معنی داری نداشت.
نتیجه گیری: برای افزایش فعالیت جسمانی در بین دانش آموزان ، استفاده از مداخلات مدرسه محور و افزایش حمایت خانواده ها ضروری است. همچنین بایستی امکانات ورزشی درمنزل ومدرسه ایجاد و دسترسی به آن را تسهیل نمود و فواید فعالیت جسمانی مداوم را به دانشآموزان و خانوادهها آموزش داد.
