چکیده
مقدمه: نظام آموزش عالی و دانشگاه ها جهت بقا در فضای تنوع و پیچیدگی نیازمند تغییر و یادگیری هستند. لذا هدف این تحقیق بررسی رابطه بین سبک مدیریت مربیگرا به عنوان یک روش جدید مدیریتی با زبان یادگیری ضمنی و چابکی سازمانی به عنوان یک توانایی تغییر مداوم و غیرقابل پیش بینی است.
روش بررسی: این تحقیق از نوع هدف کاربردی و از حیث ماهیت توصیفی- همبستگی است؛ همچنین از آنجا که با استفاده از پرسشنامه های استاندارد مدیریت مربیگری مک لین و همکاران و چابکی سازمانی شریفی و ژانگ با مقیاس رتبه ای لیکرت به صورت میدانی به جمع آوری داده ها پرداخته شده است، یک تحقیق پیمایشی است. آلفای کرونباخ به دست آمده از ۲۱۸ پرسشنامه جمع آوری شده از بین کارکنان دانشگاه علوم پزشکی که با فرمول کوکران به دست آمد، برای سبک مدیریت مربیگرا ۸۲/۰ و چابکی ۹۵/۰ است.
یافته ها: نتایج نشان داد که شیوه مدیریت مربیگری در دانشگاه علوم پزشکی با بعد پاسخگویی و شایستگی در حد متوسط و با ابعاد انعطافپذیری و سرعت در حد ضعیف رابطه داشته است. همچنین آمار توصیفی حاکی از آن است که مدیریت مربیگرا و چابکی در حد متوسط در دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی وجود دارند و بین این دو متغیر با ۲۵۸/۰R= و با ۹۵/۰ درصد اطمینان رابطه وجود دارد. تمام تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویراست ۲۰ انجام شده است.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان دهنده رابطه مثبت ومعنادار بین سبک مدیریت مربیگرا و چابکی سازمانی است. لذا سازمانهایی که به دنبال مدیریت مربیگرا و انجام کارهای تیمی هستند باید بدانند که پاسخگویی مناسب ارزش آفرین، شایستگی باعث توسعه و پیشرفت دانش و مهارت در بین افراد، انعطاف پذیری، بالا بودن کیفیت تولیدات و وجود نوآوری های جدید و وجود سرعت بیشتر در مقابل تغییرات و تحولات سازمان را به همراه خواهد داشت.
