دوماهنامه علمی پژوهشی

  مقدمه :فعالیت جسمانی منظم و کافی درسنین نوجوانی به عنوان یک عامل بسیار مهم و تعیین کننده سلامت دربزرگسالی شناخته شده است. هدف مطالعه، تعیین سطح فعالیت جسمانی و عوامل موثر برآن دردانش آموزان پسر دوره راهنمائی دریک شهرک مسکونی در تهران بود.

  روش بررسی : این مطالعه توصیفی مقطعی برروی  کلیه دانش آموزان (179نفردانش‌آموز پسر) انجام گردید. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و درحضور پرسشگرجمع‌آوری گردید.برای روایی پرسشنامه از روش اعتبار محتوا و پایایی آن از روش آلفای کرونباخ ( 76%) استفاده شد.اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده ازآمار توصیفی و آزمونهای کای اسکوئر وآنالیز واریانس و بانرم افزار 15 SPSS تجزیه و تحلیل گردید.درنهایت بر اساس نتایج طرح،راهکارهای مناسب برای ارتقاء سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان ارائه شد.

  یافته‌ها : سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان به ترتیب 3/36 درصد کم، 1/34 درصد متوسط و 6/29 درصد شدید بودند. جامعه مورد مطالعه میزان دسترسی به امکانات ورزشی در منزل را به ترتیب2/54 درصد کم، 4/27 درصد متوسط و 4/18 درصد زیاد و در مدرسه به ترتیب 3/55 درصد کم،43درصد متوسط و7/1درصد زیاد ارزیابی نموده اند.3/74درصد دانش­آموزان از حمایت کم و7/25 درصد از حمایت خوب خانواده برخورداربودند. سطح فعالیت جسمانی دانش­آموزان با متغیرهای BMI ،پایه کلاس و سن ارتباط معنی دار و با متغیرهای سطح تحصیلات و شغل والدین ارتباط معنی داری نداشت.

  نتیجه گیری: برای افزایش فعالیت جسمانی در بین دانش آموزان ، استفاده از مداخلات مدرسه­ محور و افزایش حمایت خانواده ها ضروری است. همچنین بایستی امکانات ورزشی درمنزل ومدرسه ایجاد و دسترسی به آن را تسهیل نمود و فواید فعالیت جسمانی مداوم را به دانش­آموزان و خانواده­ها آموزش داد.

  