دوره 24، شماره 2 - ( خرداد و تیر 1404 )
جلد 24 شماره 2 صفحات 58-45 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران ، dr.shakerinia@gmail.com
چکیده: (292 مشاهده)
مقدمه: طلاق عاطفی نوعی از جدایی است که در آن زن و شوهر اگر چه با هم در زیر یک سقف زندگی میکنند اما هیچ مهر و محبت و عاطفهای بین آنها حاکم نیست. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان فراتشخیصی بر توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی انجام شد.
روش بررسی: روش پژوهش نیمهآزمایشی و طرح پژوهشی پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تعداد 110 نفر از زنان با طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی رشت در سال 1402 بود که از بین آنها نمونهای به تعداد 45 نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار داده شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای طلاق عاطفی گاتمن و توافقپذیری کاستا و مککری استفاده شد. پروتکل درمان هیجانمدار گرینبرگ و جانسون برای یکی از گروهها و پروتکل درمان فراتشخیصی بارلو و همکاران نیز برای گروه آزمایشی دیگر اجرا شد. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد درمانهای هیجانمدار (001/0P˂ و 899/0Eta=) و فراتشخیصی (001/0P˂ و 906/0Eta=) بر توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی اثربخش بود. از سوی دیگر درمان فراتشخیصی نسبت به درمان هیجانمدار اثر بیشتری بر توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی داشت (001/0P˂). ماندگاری این نتایج تا مرحله پیگیری نیز حفظ شد.
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای مذکور میتوان نتیجهگیری کرد که استفاده از محتوا و دستورالعملهای درمان هیجانمدار و فراتشخیصی در افزایش توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی مفید است.
:
این مقاله برگرفته از رساله دوره دکتری روانشناسی عمومی میباشد.
روش بررسی: روش پژوهش نیمهآزمایشی و طرح پژوهشی پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تعداد 110 نفر از زنان با طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی رشت در سال 1402 بود که از بین آنها نمونهای به تعداد 45 نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار داده شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای طلاق عاطفی گاتمن و توافقپذیری کاستا و مککری استفاده شد. پروتکل درمان هیجانمدار گرینبرگ و جانسون برای یکی از گروهها و پروتکل درمان فراتشخیصی بارلو و همکاران نیز برای گروه آزمایشی دیگر اجرا شد. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد درمانهای هیجانمدار (001/0P˂ و 899/0Eta=) و فراتشخیصی (001/0P˂ و 906/0Eta=) بر توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی اثربخش بود. از سوی دیگر درمان فراتشخیصی نسبت به درمان هیجانمدار اثر بیشتری بر توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی داشت (001/0P˂). ماندگاری این نتایج تا مرحله پیگیری نیز حفظ شد.
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای مذکور میتوان نتیجهگیری کرد که استفاده از محتوا و دستورالعملهای درمان هیجانمدار و فراتشخیصی در افزایش توافقپذیری زنان با طلاق عاطفی مفید است.
:
این مقاله برگرفته از رساله دوره دکتری روانشناسی عمومی میباشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روان شناسی
دریافت: 1404/1/19 | پذیرش: 1404/3/17 | انتشار: 1404/6/20
دریافت: 1404/1/19 | پذیرش: 1404/3/17 | انتشار: 1404/6/20
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |