مقدمه: امروزه رفتارهای مقابله‌ای دین از جمله دعا، امید به خدا و شرکت در مناسک جمعی به عنوان یکی از عوامل تعیین‌کننده اصلی رفتار‌های سلامتی تلقی می‌شود زیرا می‌تواند اثرات مثبتی بر استراتژی‌های رفتاری زنان در راستای خودمراقبتی‌‌ داشته باشد. با وجود این تحقیقات تجربی اندکی در این زمینه وجود دارد و پژوهش حاضر قصد دارد رابطه بین دینداری و خودمراقبتی زنان مورد بررسی قرار دهد.
روش بررسی: تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی به شیوه پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیۀ زنان 70-18 ساله شهر یزد در سال 1399 است. حجم نمونه براساس فرمول کوکران 737 نفر تعیین شد و با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای متناسب (PPS) انتخاب شدند. داده‌ها بر اساس پرسشنامه خودمراقبتی محقق‌ساخته و دینداری گلاک و استارک جمع‌آوری شدند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از بررسی رابطه بین دینداری و خودمراقبتی نشانگر آن است که تأثیر دینداری بر خودمراقبتی، مثبت و معنی‌دار است (001/0, P<38/0β =). میزان تأثیر دینداری بر خودمراقبتی زنان نیز در منطقه حاشیه‌ 56/0، میانی 38/0 و بالا 36/0 به دست آمد (001/0>P). همچنین بین شدت رابطه بین دینداری و خودمراقبتی در مناطق سه‌گانه شهر یزد تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (CR<1.96). ‌علاوه‌براین مدل معادله ساختاری از برازش خوبی برخوردار است.
نتیجه‌گیری: لازم است به منظور بهبود عملکرد خودمراقبتی در زنان توجه ویژه‌ای به بسترهای اجتماعی که زنان در آن زندگی می‌کنند داشته باشیم زیرا تصمیم زنان در اتخاذ رفتارهای مراقبت‌محور توسط شرایط اجتماعی که آن‌ها را احاطه نموده است مشروط می‌گردد. 
 

واژه‌های کلیدی: استراتژی، خودمراقبتی، دین، زنان

متن کامل [PDF 797 kb]   (551 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (990 مشاهده)