مقدمه: مبتلایان به بیماری دیابت ممکن است در انجام صحیح رفتارهای خودمراقبتی و پایبندی به آن ضعف داشته باشند، بنابراین شناسایی موانع خودمراقبتی اولین گام برای بهبود و ارتقای رفتارهای مراقبت از خود می باشد. این پژوهش با هدف تعیین موانع موثر بر رفتارهای خودمراقبتی  بیماران دیابتی نوع 2 در شهر یزد انجام گرفته است.

روش بررسی: مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی - همبستگی از نوع مقطعی است. 152 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت استان یزد، به روش سیستماتیک، مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته می باشد که روایی و پایایی آن بررسی شد و میزان آلفای کرونباخ  برای این پرسشنامه 8/0 بدست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: امتیاز موانع انجام رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی از 100 نمره 03/52  بود که بر اساس سطح مطلوبیت تعیین شده و در نظر گرفتن دامنه امتیاز موانع، در سطح متوسط ارزیابی شد. نتایج حاکی از آن بود که موانع اقتصادی بیشترین سهم را در بین موانع خودمراقبتی به خود اختصاص داده اند ( 73 امتیاز) و موانع  دانش و نگرش(63 امتیاز)، در ردیف دوم قرار گرفت. نوع موانع موثر در خودمراقبتی بر حسب سن، جنس، تحصیلات، وضعیت اشتغال، میزان درآمد، مدت ابتلا به دیابت، ابتلا به عوارض دیابت و  مراجعه طبق توصیه پزشک  به طور معناداری متفاوت بود )05/0( p<.

نتیجه­گیری: شناسایی موانع خودمراقبتی، خصوصا بعد اقتصادی،از گام های مهم در کمک به بیماران دیابتی می باشد به طوری که اقداماتی چون قرار دادن آزمایشاتی نظیر پایش قندخون بیماران دیابتی، تحت پوشش بیمه خدمات درمانی و تامین ابزارها و تجهیزات خودپایشی و خودمراقبتی سبب بهبود خودمراقبتی خواهد شد.