چکیده

مقدمه: بررسی ها نشان می دهند که والدین کودکان با اختلالهای گسترده اوتیسم بیش از والدین کودکان بااختلالهای روان شناختی دیگر، در معرض فشارهای روانی ناشی از داشتن کودک ناتوان قرار دارند.تمامی مسائل و مشکلات این کودکان می تواند کیفیت زندگی و شادکامی خانواده های این کودکان را به خطر اندازد. لذا پژوهش حاضر با هدف اثربخشی روش شناخت درمانی گروهی بر کیفیت زندگی و شادکامی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم در شهر شیراز صورت گرفت.

روش بررسی: پژوهش حاضر ازنوع شبه آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل می باشد. بدین منظور ابتدا بر روی جامعه (130 نفری والدین اوتیسم در شهر شیراز)پرسشنامه های Happiness و quality of life اجرا و پس از بررسی نتایج به صورت تصادفی تعداد 30 نفر از مادرانی که نمره کمتری درپرسشنامه ها کسب کرده بودند انتخاب و در دو گروه آزمایش(15 نفر) و گواه(15 نفر) قرار گرفتند.روش شناخت درمانی گروهی بر روی گروه آزمایش به مدت 5/2 ماه طی 12 جلسه 5/1 ساعته اجرا گردید و طی همین مدت بر روی گروه گواه روش خاصی اجرا نشد،  سپس پس آزمون اجرا گردید، آزمون پیگیری بعد از دو ماه اجرا گردید. داده ها از طریق آمار توصیفی(درصد،  فراوانی،  میانگین، انحراف معیار)و استنباطی (آزمون تی و کواریانس) مورد بررسی و تعبیر و تفسیر قرارگرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد که شناخت درمانی گروهی در گروه آزمایش به طور معناداری باعث افزایش کیفیت زندگی و ابعادآن  و میزان شادکامی مادران شده است (001/p< ) همچنین شناخت درمانی گروهی در مرحله پیگیری تاثیر معناداری بر کیفیت زندگی و شادکامی داشته است(001/p<)

نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان دادکه مداخله موجب بهبود کیفیت زندگی و ابعاد آن در والدین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم می گردد که در نتیجه آن میزان شادکامی والدین افزایش یافته است.