مقدمه: شوخ طبعی به عنوان سلاح مقابله با مشکلات و نیرویی شفابخش، توجهات بسیار جدی را به خود جلب کرده است. از آن جایی که بیماری‌های جسمانی نظیر سرطان می‌تواند بر کیفیت زندگی که شامل عمل‌کرد مطلوب در ابعاد جسمانی و روان‌شناختی می‌باشد، اثرات منفی داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی نقش ابعاد شوخ طبعی بر ابعاد کیفیت زندگی بیماران سرطانی بوده است. روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بوده است که بر روی 50 نفر از بیماران سرطانی بیمارستان علی بن ابیطالب شهر زاهدان به صورت نمونه‌گیری در دسترس صورت گرفت و پرسش نامه‌های کیفیت زندگی (36SF-) و شوخ طبعی (SHQ) در مورد آنها اجرا گردید. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین ابعاد شوخ طبعی (شوخ طبعی در شرایط استرس آور، روابط اجتماعی، شوخی کلامی و خنده) با کیفیت زندگی جسمانی(025/0 P≤، 278/0=r ) و کیفیت زندگی روانی (023/0 P≤، 283/0=r ) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج رگرسیون نشان داد که شوخ طبعی در روابط اجتماعی به همراه شوخی کلامی 24/0 از تغییرات مربوط به کیفیت زندگی جسمانی و این دو متغیر با هم 40/0 از تغییرات مربوط به کیفیت زندگی روانی را نیز پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: با توجه به نقش شوخ طبعی در کیفیت زندگی بیماران سرطانی پیشنهاد می‌شود مداخله‌های لازم جهت افزایش شوخ طبعی در زندگی بیماران سرطانی صورت گیرد.

واژه‌های کلیدی: شوخ طبعی، کیفیت زندگی، سرطان

متن کامل [PDF 254 kb]   (2612 دریافت)