مقدمه: کمردرد مزمن عامل اصلی بروز ناخوشی در شغل پرستاری است. مطالعات مرتبط با سلامت روان پرستاران در محیط کار و تأثیر آن بر کمردرد محدود است، لذا این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزشی مبتنی بر عوامل روانشناختی بر سلامت روان پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن انجام می شود.

روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای از نوع نیمه تجربی شاهد دار می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل 84 نفر از پرستاران و بهیاران مبتلا به کمردرد مزمن شاغل در بیمارستان ولی عصر (عج) تهران است. افراد به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه شاهد و مورد که هر کدام 42 نفر بودند، تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از سه مقیاس و ابزار استفاده شد. آزمودنیها پرسشنامه دموگرافیک، سنجش درد و بعد سلامت روان پرسشنامه کیفیت زندگی را تکمیل نمودند و سه ماه بعد از مداخله آموزشی مجدد از نظر درد و سلامت روان مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها از طریق آمار توصیفی و تحلیلی تجزیه و تحلیل شد.  

یافته ها: تعداد افراد در هر دو گروه مورد و شاهد 42 نفر و میانگین سنی آنها به ترتیب 32 و 5/31 سال بود. دو گروه از نظر متغیرهای مورد مطالعه اختلاف معنی داری نداشتند (  5% P > ).  میانگین بعد نشاط پس از مداخله در گروه مورد، از 64/64 به 26/77، بعد سلامت روان، از 28/70 به 95/80، بعد محدودیت نقش بدلیل مشکلات روانی، از 28/64 به 30/87 و بعد عملکرد اجتماعی، از 64/69 به 11/85 افزایش یافت که نشان دهنده تأثیر معنی دار آموزش می باشد  (0001/0 P<  ).      

نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که مداخله آموزشی مبتنی بر عوامل روانشناختی کمردرد، موجب افزایش سلامت روان پرستاران و کاهش کمردرد در آنها می شود. بنابراین با طراحی برنامه آموزشی برای کنترل عوامل روانشناختی در محیط کار می توان از ایجاد یا تشدید کمردرد مزمن در پرستاران جلوگیری کرد.