مقدمه: امروزه استرس تبدیل به یک پدیده جهانی رو به رشدی شده است که تمامی گروههای شغلی و محیط‌های کاری را در تمام کشورها تحت تأثیر قرار می‌دهد. بر طبق مطالعات، رانندگی اتوبوس یکی از موقعیت‌های پر‌استرس شغلی می‌باشد. استرس می‌تواند از طریق تداخل با عملکرد ایمن راننده، منجر به بروز حادثه شود. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت استرس شغلی رانندگان اتوبوس‌های شرکت واحد شهر همدان انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی در بهار سال 1390 انجام شد. جامعه آماری، کلیه رانندگان شرکت واحد اتوبوس‌رانی شهر همدان بودند. تعداد 54 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه استرس شغلی فیلیپ ال رایس مورد استفاده قرار گرفت. آزمون‌های آماری مورد استفاده در تحلیل داده‌ها، شامل t-test و ANOVA بود.

یافته‌ها: نتایج نشان داد 76% از رانندگان سطح استرس بالا، 16% سطح استرس متوسط و 8% سطح استرس پائین دارند و بیشترین همبستگی نمره استرس شغلی به ترتیب با روابط بین فردی و استرس فیزیکی به دست آمد. در این مطالعه رابطه استرس شغلی با خصوصیات دموگرافیک رانندگان از لحاظ آماری معنی‌دار نبود (05_/0<P).

نتیجه‌گیری: سطح بالای استرس رانندگان، ضرورت اجرای یک برنامه جامع مدیریت استرس را در سطح سازمان نشان می‌دهد. رسیدگی به وضعیت ارتقاء و امنیت شغلی و برقراری امکان ارتباط مؤثر رانندگان با سرپرستان و فراهم کردن امکان مشارکت آنها در تصمیم‌گیری‌ها بایستی در اولویت اول با هدف بهبود وضعیت استرس شغلی رانندگان قرار‌گیرد.